Hier, op deze plek was ik stenen aan het zoeken om boodschappen op te schrijven voor de mensen die ik in mijn hart meedroeg op mijn weg. Om in de oceaan te gooien bij Finisterre. Slenterend, dralend, want ergens wilde ik niet aankomen. Ik maakte een praatje met een sympathieke man en vrouw terwijl we uitkeken over de oceaan en Kaap Finisterre. Even later liepen ze me voorbij.
Opeens draaide de vrouw zich om. Ze zag mijn emotie en vroeg wat over mijn weg. Herkenning in haar ogen. En begon een prachtig lied voor me te zingen. A heartsong. Ik weet de woorden niet meer, vaag de melodie, maar hoor nu nog zo haar stem. Ik was in tranen. En zo blij. Wij, twee onbekenden, omhelsden elkaar en gingen weer onze weg. Na twee maanden lopen, op de laatste kilometers voor Finisterre, voelde het als een waarachtige zegening voor deze bijzondere weg die de koers van mijn leven voorgoed veranderde. Camino siempre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten