Als de Camino Frances je hoofdmaal is, vormt de weg naar Finisterre een verrukkelijk dessert - het vult op wat je nog aan trek had. Voor mij was het de Camino zoals deze bedoeld is.
Ik liep tot halverwege oktober. Rustig was het, uren op jezelf lopen zonder iemand te zien, mensen die elkaar hielpen, geen vuilnis meer onderweg langs het pad. Ik heb nooit zoveel handen geschud als op dit deel van de weg. Maar ook liep ik elke kilometer bewust alleen.
Prachtige natuur, geen snelwegen. En de elementen opnieuw! Je kunt voelen dat je de machtige oceaan nadert.
Ik genoot van de heftige buien en de stormachtige wind. Ik liet het allemaal over me heenkomen. Zelfs hier in westelijk Galicië ongebruikelijk voor de tijd van het jaar, maar 's winters heel gewoon, al die regen. Mijn wandelstok verloor z'n laatste resten bast, en werd steeds witter. Gedoopt door de Camino.
Ik had een gedicht bij me over mijn wandelpad:
Reisopdracht
en als je weggaat...
regen, er dreigt regen,
storm blaast zand weg
over de wegen,
men moet zijn ogen beschermen.
angstige vogels zwermen boven het land.
de lucht is zwart....
zeg langzaam:
Ik hou van regen.
Ik hou van storm.
Ik ben niet bang.
uit: 'Verzamelde Gedichten' van Riekus Waskowsky (1932 - 1957)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten