Ik loop voor het eerst in drie jaar weer een stuk Camino. Op de meseta, de Spaanse hoogvlakte, mijn meest geliefde deel. Sommige stukken heb ik al tien keer gelopen. Tien jaar geleden liep ik voor het eerst de hele Frances, dat is vanaf de Franse grens tot de oceaan bijna 900 kilometer. Dit jaar loopt mijn lief ook dit hele stuk. Ik bel dagelijks met haar, ook als ik zelf loop. Mooi om zo dichtbij haar te zijn en haar proces te volgen.
Ik ontmoet oude bekenden. Mensen die al jaren wonen aan de Camino of er werken. Ze zijn stellig, en ik zie het om me heen: De veranderingen door Covid zijn groot. Een shake out in herbergen en onderdak, maar ook in winkels en bars. Veel is dicht, veel nieuw geopend. Eduardo in Boadilla zegt me: ‘Ik hang de hele dag aan de telefoon. 80 procent reserveert.’ Dat is nieuw, en het is geen fijne verandering. Een beetje zwerven en zien waar de dag je brengt, of je blijft in het dorp waar je binnenwandelt, bepaalt voor mij veel van de charme van het onderweg zijn. We zullen zien of deze verandering blijvend is.
Eduardo zegt: ‘Everybody working on the camino is so tired’…. Dat is niet nieuw, hospitalero zijn is een zeer veeleisende baan, vaak tegen geringe beloning. Er speelt dan ook altijd een stuk idealisme bij voor de meesten, veelal zelf ervaren pelgrims.
Ik realiseer me als ik loop hoe hard deze weg eigenlijk is. Camino Duro, de harde weg, is de naam van een kleine, fraaie omweg ergens op de Frances met een flinke klim er in. Feitelijk mag de hele weg wel zo heten van mij. Hard in steen, landschap, klimaat. In zon. In lengte. Hard voor de werkers in de albergues (meer dan een half jaar 7 dagen per week); voor de pelgrimsspieren. Voor de veganisten. Voor de slechte slapers onder ons & voor de late opstaanders.
Waarom ga ik dan elk jaar terug? Ah ja. Voor de magie die schuilt in onverwachte hoeken. Om mijn vriend Mau te ontmoeten die het mooiste bezinningshuis van de wereld heeft. Voor de Spaanse kerkklokken, schel blatend in de vroege morgen. Om de eeuwenoude ruïnes te zien en voelen. Het stof dat een schaapskudde op laat dwarrelen. De hop die eindeloos roept in de velden; de mussen en zwaluwen overal.
Wat is Spanje voor je, nu, deze reis, vroeg mijn lief. Wat een mooie vraag. Daar is ze goed in, mijn Marjan, in mooie vragen stellen. Ruimte en leegte zeg ik. Lege landschappen en adembenemende vergezichten. Ruimte voor ruïnes, voor een nieuw huis naast het oude, voor lege wegen, voor stille nachten, voor veel stilte overdag.
Ruimte ook bij de mensen. Ondanks hun ongeduld hebben ze meer plek voor familie, buren, sociaal verkeer. Ik hou van dit land. Ik hou van het lopen, het avontuur. Ik wens een ieder zo’n ongehaaste pelgrimstocht toe, waarin je de tijd vergeet.
Mail mij als je erbij wilt zijn, een paar uur caminoverhalen, ik plan het binnenkort weer eens, dit keer thuis in Ten Boer.
wijmasimon@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten