Met priemende ogen en eenzelfde vinger op mij gericht staat ze voor me in de prachtige historische herberg. "Dat is commercie!" Ik heb de herbergierster net verteld dat ik normaal met groepen loop maar nu zelf op verkenning ben.
Ah zou ze zichzelf maar eens kunnen zien. De herberg is prachtig verbouwd, het is een eeuwenoud hospitaal voor pelgrims. Het staat midden in het dorp. het heeft alles in zich een bloeiend onderdak te zijn. Toch ben ik de enige gast. Het is een eilandje. Ik word wat triest van het bordje 'te koop' in de hal.
Ik praat nog een tijdje met haar en vertel hoe ik omga met 'commercie'. Hoe weinig ik feitelijk vraag voor mijn reizen als ik het vergelijk met de gebakken lucht in veel georganiseerde reizen... "beleef de camino, kom tot jezelf, vind je bestemming" ...mooi maar wel wat te grootse beloften voor mij. Hoe relatief geld is, hoe mensen het nodig kunnen hebben een reisleider of een groep om zich heen te hebben.
Niets helpt, de vrouw blijft volharden in haar oordeel. Ik voel me niet welkom en vertrek zonder me in te schrijven.
Ja, de Camino vormt een welkome impuls voor vele economisch zwakke dorpen in Spanje. Zorgt dat gezinnen terugkeren, dat er werkgelegenheid is. Ik gun dat een ieder. Maar word niet blij van de uitwassen. In sommige dorpen vechten herbergiers elkaar de tent uit. En staan mensen je te woord die net zo lief in de MacDonalds zouden werken. Schreeuwerige reclame. te harde muziek. Drankautomaten. Net iets te hoge prijzen.
Sommige albergues staan op plekken waar het dorpsgezicht niet fraaier van wordt. Je hoort verhalen over wurgcontracten voor pachters, de eigenaar woont dan ver weg in een van de grote steden.
Ik denk aan Foncebadon. Hoe een 30 jaar terug nog volledig vervallen dorp in enkele jaren opgepoetst is en volgebouwd wordt met herbergen, de een nog groter dan de andere. De sfeer is ondertussen helemaal aan het verdwijnen. En eenzaam buiten het dorp staat de ruïne van de abadia te verkommeren, voor mij de plek die een ereplaats zou moeten hebben vanwege de historie van dit unieke dorp. Zelfs een fatsoenlijke afrastering is al te veel.
De Camino... het is net de gewone wereld...
Maak je keuzes! Waar slaap je? Hoe is de sfeer? Kies je familiebedrijven? Lokaal voedsel? Gebruik je booking of gun je de inkomsten de herbergier zelf? Steun je de donativo albergues en geef je ze genoeg?
Ik ervaar telkens ruim voldoende mogelijkheden de Camino te lopen op een eigen manier, met aandacht voor de kleinschalige herbergen die het allemaal net even anders doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten