Impressie Camino Lebaniego: Santo Toribio

Vandaag dan naar Santa Toribio, een paar kilometer van Potes. Een mooie rustige plek, in een gids beschreven als 'een kleine hoek van Spanje waar het kleine vlammetje van het christendom brandend werd gehouden terwijl Spanje onder de voet werd gelopen door de moren.' Al in de zesde eeuw werd hier een klooster gesticht. Santo Toribio de Liebana was bisschop van Astorga. Hij bracht een deel van het heilige kruis van Jezus mee uit Jeruzalem rond het jaar 450. Het werd verborgen in de bergen van Asturias in het laatste vrije deel van Spanje, om het te behouden tijdens de islamitische invasie.

Ik kan de kapel ingaan voordat de eerste toeristen arriveren. Het Lignum Crusis wordt prachtig verlicht door de morgenzon en de schaduw. Maar het is ver weg achter een hek.

Ik loop weer naar buiten en ontmoet Emilio - zongebrand en een vriendelijk gezicht - en zijn prachtige zwarte hond Turco. Hij zit in de hete zon te wachten op giften. Ik stel hem wat vragen. Peregrino? Si. Christian? Si. Emilio loopt al negen jaar op de Camino´s van Spanje. Hij gaat ook wel naar Fatima in Portugal, of naar Covadonga; soms waar de wind hem leidt, soms waar het geld is, of de zon. Hij is hier ook via de Camino Lebaniego gekomen, en liep via de bergroutes, want de hele dag op de weg lopen is niet goed voor Turco´s poten. ´Turco is mijn vader, mijn moeder, mijn neef: hij is mijn familie´, zegt Emilio. Hij leeft van wat de toeristen hem geven. Emilio praat niet met ze, hij zit gewoon rustig te wachten wat er komt. Hij voelt zich op zijn gemak en is tevreden met het leven dat hij leidt. Hij is niet jaloers op mensen met veel bezit of lange vakanties. Emilio slaapt altijd buiten op rustige plekken, hij weet precies in welke plaatsen je wel en beter niet kunt verblijven als zwerver over de wegen.
De volgende poging in de kapel. Het hek is open, en een monnik is binnengekomen, maar ik ben te laat. Een meter bij me vandaan brengt hij net het Lignum Crusis terug naar zijn plek in de kluis. Toch doet het me wel wat dat ik zo dicht bij het relikwie kan zijn. 

 Weer naar buiten, en ik neem een kijkje in de leuke souvenirwinkel. Ik maak een praatje met Mariasun, die de winkel bestiert. Ze vertelt me dat er nog vijf monniken in het klooster leven, in de leeftijd van 65 tot 98 jaar. Ooit waren er 19 kloosters in deze regio. De monniken staan midden in de samenleving. Ze werken in omringende parochies, en toen ik in de kapel was kon je naar een hoek waar je de biecht kon afleggen bij een monje in de Capilla del Reconciliacion. Mariasun biedt me een kop koffie aan met, inderdaad, Mariabiscuitjes. Wat een leuke ontmoeting.
 Mijn derde poging in de kapel. Twee Spaanse echtparen staan te luisteren naar de monnik, die praat alsof er een bandrecorder dol is gedraaid. Hij zal dit praatje vast wel heel vaak moeten houden. Dan nodigt hij ons uit dichterbij te komen en...ik mag het kruis aanraken! 

Een waardig einde voor deze kleine omweg vanaf de Camino. ´Wij´- degenen die de Camino Lebaniego lopen, worden niet 'gewoon' pelgrims genoemd, maar Crucenos. En dat klinkt als een klein stapje dichter bij de hemel.