Hij komt per boot in Vigo in Galicië aan, en loopt maandenlang naar het zuiden. Het is echt de reis van een zwerver. Staande op een kruispunt met richtingborden doet de klank van Vallodolid hem besluiten daar heen te gaan in plaats van naar Oviedo/Leon.
Sommige zaken veranderen nooit - "Ben je te voet? Ik moet er niet aan denken!" roept een vrouw in een dorp uit. Ik had dat niet zo verwacht in de jaren dertig. Ze zal wel een ezel gehad hebben.
Lee wandelt naar Madrid, Sevilla, Cadiz en eindigt bij de zuidkust. De oplaaiende burgeroorlog maakt het nodig dat hij het land verlaat. Maar het boek eindigt met een nieuwe reis Spanje in...
Lee verdient zijn geld door viool te spelen hier en daar. Maar veel heeft hij niet nodig. Hij krijgt een maal voor twee pesetas, en een bed voor het spelen van wat muziek.
Hij is niet de enige die rondzwerft, hij komt geregeld andere vagebonden tegen. En vele Roma. Het is echt een heel andere wereld, Spanje in de jaren dertig. Eenzame wegen, geen verkeer, geen vliegtuigen of telefoons. Hij komt wolven tegen, of zijn het wilde honden, hij is er niet zeker van.
Het lijkt me mooi als je zo kunt reizen. Waar de wind je heen voert (geen gele pijlen..). Volgende sabbatical?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten