Waarom je de tijd zou moeten nemen voor de hele Camino

Ergens tussen Burgos en León overkwam het mij. Ik vergat de tijd. Was het in Villalcazar del Sirga, in San Nicolás del Real Camino, in Rabe de las Calzadas, of Santibanez de Valdeiglesias – het is gewoon net of je in een gedicht woont.  Ik wist de dag van de week niet meer, niet de exacte datum. Niet de tijd van de dag: het was gewoon licht of donker. Geen nieuws. Geen kranten, geen telefoon. Gewoon opstaan ​​in het donker en lopen. En dan ergens genieten van een uitgesteld ontbijt. Een pauze als er ergens schaduw is. Wandelen door weer een ander mooi stil Spaanse dorp. Geen blaren. Geen schema. Geen plan. Wat ga je naar binnen, wat word je daar stil van en innig tevreden dit te ervaren.

plaatsnamenpoëzie