Majesteitelijk liggen de heuvels neer in de tijd. In een land met een wijdere hemel dan elders. Een land zo aards dat de taal er op is gaan lijken- steen, hard, droog. De zangerige tonen, zoals in het Italiaans, zijn ergens in de eeuwen opgelost.
De mensen zien er ook duro uit, en maar weinigen zijn meteen gemakkelijk in de omgang. Maar een Spanjaard is -whatyouseeiswhatyouget. Je bent niet van hier, dus wat wil je eigenlijk- dat heb je overal.
Toch- je land vormt je.
En ik ben erg veel van dit land gaan houden.
Cees Nooteboom schreef prachtig en fascinerend over tijd en ruimte: 'Nederland verloor zijn ruimte en daarmee - gek genoeg- zijn tijd. Als ik er kom voel ik oppervlakkigheid, een neurotische inconsistentie. (...) Onverdedigbaar, denk ik, deze relatie die ik wil leggen tussen ruimte en tijd, en toch, het lijkt of er in dit nog steeds leegste land van Europa ook een andere vorm van tijd bewaard is, alsof het actuele, hoe luid het hier ook altijd schettert, minder geldigheid heeft en verdwijnt in een oneindig veel langzamer maat. Misschien zijn het de streken die ik opzoek, het zal wel. Want dat is wat ik wil, vertraging (...).'
Citaat uit De Omweg naar Santiago pag. 368
Meer gevonden woorden:
Hoe, tot het geklaag, tot de ziel
hou ik van je harde bodem, je arm brood,
je arm volk, hoe tot de diepste plek
van mijn wezen is er de verloren bloem van je
dorpjes, onbeweeglijk in tijd,
en je minerale vlakten
uitgestrekt in maan en in tijd
en verslonden door een ijle God.
Uit 'Zoals Spanje was' van Pablo Neruda (uit de bundel Spanje in het hart, in de loop van 1937 geschreven en uitgegeven, tijdens de burgeroorlog. Vertaald door Mark Braet en Bart Vonck).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten