Annemiek Leclaire schreef voor het Flow Zomerboek een prachtig artikel over wandelen. We hadden er een mooi telefoongesprek over. Ze schrijft ook mooi over de tegenstelling tussen wat zwerven en routes volgen. Het lijkt een tegenstelling, maar juist het volgen van de pijlen biedt je de ruimte alles los te laten en vrij met je gedachten te kunnen zwieren.
Dit is mijn bijdrage:
Vertraging
’Mensen die pelgrimstochten lopen doen dat vaak op
scheidingsmomenten, na het verlies van een relatie, een persoon, of een baan,’ zegt langeafstandswandelaar Simon Wijma. Hij wandelt voor zijn
plezier en ook professioneel: hij neemt mensen mee op wandeltochten door Nederland en Spanje. Een paar jaar geleden bracht een pelgrimage hem het
inzicht dat hij zijn baan moest opgeven, sindsdien werkt hij voor zichzelf. "Voor
sommigen is het vooral een sportieve prestatie, voor mij niet. Het
is fijn dat je fit wordt, overtollige kilo’s verliest, maar het gaat om
vertraging. Ik ben de late vertrekker, ik doe mooie plekjes aan, ga lekker
zwemmen onderweg, zoek ter plekke een herberg."
De hoogvlaktes, de wijngebieden, vanaf grote hoogte beneden
de Camino zien kronkelen en het stof zien opdwarrelen, de unieke stilte: Wijma
heeft zoveel mooie herinneringen aan zijn tochten. Neem de jonge Amerikaanse
vrouw die hij en zijn vrienden in de bergen van Spanje aantroffen: "Een zielig
hoopje langs de weg. Tranen, blaren, pijn, wanhoop. Haar vriend was
doodgegaan, en met een nieuwe liefde wilde het niet lukken." Wijma en zijn vrienden
namen haar op sleeptouw. Ze liep 17 dagen mee, "en kwam langzaam weer terug op
aarde." Onlangs kreeg Wijma een berichtje van de andere kant van de oceaan. "Er was iets in
die cirkel van leven en dood gedwarreld. Ze was moeder geworden."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten