Terug naar de Walk of Wisdom

* Impressies vanaf de grote omweg *

die voetstap

dat moment in de tijd

vervloeit

met verleden in het land

en jij, ik

verstil dan

de woorden weg

In Weurt wordt een hondje vermist. Dat kan niet missen want iedereen die we tegenkomen bevraagt ons.  ‘Als je ‘m vindt moet je ’m naar de bakker brengen’, zegt het liefste kleine meisje van Weurt. Zomaar een vrijdagmorgen in een klein dorp langs de Waal. Geen bakker gezien daar. Ook geen hondje trouwens. 

Ah, de Walk. Wat een variatie in landschappen, indrukken, mensen, onderdak..  en in het weer natuurlijk. Het genoegen waarmee Manja en Damiaan een route hebben gezocht en uitgezet spat ervan af. Ik meen dat te kunnen weten met mijn 35 jaar wandelervaring door half Europa. Natuurlijk pik je die lommerrijke boslaan even mee als je daarmee een druk stukje weg vermijden kunt. Om? Wat is omlopen? Dit is 136 kilometer omlopen.

Hey Nadia, al wat wijsheid opgedaan vandaag? We vragen het elkaar regelmatig onderweg, in die mooie lange nazomerweek op de Walk. De wat ongelovige Vlaamse en de ooit protestantse Noorderling, die elkaar halverwege hun woonplaatsen ontmoeten om die (gelderse, roomse, bourgondische??)  ofwel universele wijsheid nu eens te smaken.

Wat voor wijsheid doe je op onderweg? Ah ik heb een week vrijwel niet gepiekerd. Ik heb weer kunnen ervaren dat je niet altijd hoeft te vluchten naar die ene geweldige route in het buitenland. Dat Nederland zo vele verrassingen herbergt. Dat ze in Grave best bier brouwen en je daarvan geen 2 moet bestellen als je nog verder wandelt.

In praktische zin zou ik zeggen: neem er 9 of 10 dagen voor, aaneengesloten. Gemiddeld 17 km. per dag en ook een dagje niks onderweg. Het boekje heb je nodig. Alleen al omdat er altijd wel ergens balorig jongvolk is dat stickers verwijdert. Ik zou wel een wat frequentere markering willen, ik vind het fijn zonder kaartje te kunnen lopen.

Is het een bezinningsweg, een spirituele weg? Zeker, de stilteplekken, de historie die zichtbaar is, de kapelletjes.. veel nodigt uit tot reflectie. En deels creëer ik (wij!) dat zelf door veel in stilte te lopen; door soms wat voor te dragen, door meditatieve momenten. Vooral oude bomen roepen die momenten bij me op. 
Bezinning is er zeker ook door de mooie gesprekken onderweg.. medewandelaars, pelgrims, mensen waar je overnacht. Zie bijvoorbeeld het prachtige stuk over Ryon, waar wij ook verbleven. Het is net geplaatst op de website van de Walk. 

Mensen aan de route die zich betrokken voelen zeggen: de Walk wordt steeds bekender. Mooi. Die betrokkenheid maakt deze loop bijzonder.. dat je echt bij mensen thuis bent en aan kunt schuiven voor een heerlijke maaltijd. Mooie gesprekken hebt. Daarbij soms mensen ontmoet die ik in mijn dagelijkse leefomgeving ‘niet helemaal mijn type’ zou noemen. En juist daardoor bijzondere, rake vragen krijgt die je aan het denken zetten. Of de vrouw ontmoeten van de nieuwe kapel halverwege, die net kaarsen komt aanvullen, waarvan de opbrengst voor kankerbestrijding is. Ik weet wat het is, zegt ze nog, en haar ogen vertellen een lang verhaal.  Mensen maken de weg.

En er zijn nog zoveel meer presentjes onderweg… de ontfermberm, de lapjesboom, de prachtige oude landgoederen, de Kapelberg met zijn krachtplek, de bomenkathedralen… alles samen wat de WoW zo kleurrijk maakt.

Altijd zal ik looproutes met de Camino vergelijken, dat gaat vanzelf. Ik mis het zonder plan binnenlopen in een dorp, op zoek naar de fijnste herberg. Alleen als je een tentje meeneemt en naar kampeerplekken vraagt kun je in ons land zonder plan. Verder is vooraf bellen vrijwel onvermijdelijk. Alleen al om het budget, ook zo’n dingetje. B&B’s zijn me vaak te luxe en prijzig. Maar.. slaapplekken plannen geeft ook voorpret. Het Emmausklooster in Velp vind ik wel een must op de route. Het zou mooi zijn als daar een slaapzaal wordt gerealiseerd, zoals het plan is. Een prachtige bezinningsplek met een fijne sfeer, ideaal om een dagje langer te verblijven. De massaliteit van de Camino mis ik zeker niet. Zo af en toe kom je andere pelgrims tegen. Een groet, soms een praatje of samen pauzeren in de berm.

En ja, dan dat Reichswald. What’s in a name? Onafzienbare rijen rechte stammen? No way. Wel de spanning van het al-dan-niet-verdwalen… ja, bij iedere weg horen legenden… het duistere oerbos…  Wij liepen er uitsluitend in de stromende regen. Langs een verraste ree die dan geen mensen verwacht. Je helemaal laten doordrenken van het woud. Wat een ervaring, zeker ook omdat het samenviel met onze stiltewandeling. En, er komt altijd weer een warme, droge herberg.

Veel dank aan de vrijwilligersgroep die al dit moois mogelijk maakt!

Simon Wijma

                                                                       Foto's van Nadia Poulin