Een oude nieuwe weg vinden

Ik zit op een bankje, net even van de Camino af. In Riego de Ambros, in het bergachtige gebied net voor Ponferrada. De bar die ik hier weet is dicht, en ik denk wat na over wat te doen. Een auto parkeert naast mij. Twee mannen stappen uit. Meteen is er een plezierig gesprek. 
Chema en Manuel wachten op hun groep kinderen. Ze gaan via een oude route naar Molaniseca lopen, ook mijn doel van vandaag. Ik ben een en al oor. We praten over de Camino. Dan komt de groep er aan, en Chema nodigt me uit met hen mee te lopen. Maar eerst dien ik de groep toestemming te vragen. Die ze geven. 

Een half overwoekerd pad leidt ons het dorp uit. De kinderen lopen snel, vaak zijn ze uit het zicht. Chema stopt nu en dan om uitleg te geven over de natuur. Ik merk al gauw dat deze groep van 23 kinderen, in de leeftijd van 7 tot 17, een pad loopt dat is bedoeld om over zichzelf te leren. Vol rituelen en met veel aandacht voor iedereen in de groep.

Het is een prachtige, stille, afgelegen vallei. En opeens mis ik iets. Impulsief vraag ik de kinderen stil te zijn en te luisteren. En dan... horen we het ruisende water van een beek vlakbij. De wind in de bomen. De uitbundige vogelzang. Chema neemt het over en laat hen in stilte verder lopen. 

In de rustige vallei naderen we een overhangende rots. Om de beurt staan we op de rots, kijken over de omringende groene bossen en schreeuwen onze positieve boodschap de diepte in. Vanuit een diep gevoel hier te behoren hoef ik niet na te denken over mijn woorden: 'Ik ben gelukkig en dit is wat ik wil.'

Chema vertelt over de indrukwekkende geschiedenis van deze route. Het pad werd al gebruikt door Kelten en Romeinen, en in de Middeleeuwen werden twee bruggen gebouwd voor de pelgrimage naar Santiago en voor de handel. De bisschop besloot de pelgrimsweg te verleggen naar waar de huidige Camino loopt, toen de streek door roversbenden te gevaarlijk werd. Het pad is steil en soms gevaarlijk. We komen geen andere wandelaars tegen. 

De route leidt ons naar de oude kerk van Molaniseca. We zwemmen in de koude rivier om lekker af te koelen. Ik vraag Chema of ik mee kan naar hun kamp in een dorpje in de bergen. Eeerst weigert hij, later is het toch: ja. Dus we rijden het stadje uit de bergen in. Het mooie oude stenen huis staat in Espinosa de Compludo. 

De volgende dag weer een bijzondere wandeling. Onze bestemming is het volgende dorp, San Cristóbal de Valdueza, waar een oude tempelierskapel staat, en de tejo milenario, een taxus van bijna 1250 jaar oud. We mediteren onder deze indrukwekkende boom en omhelzen de boom gezamenlijk. Ik voel tijdens deze intense, stille momenten iets oerouds om me heen. 

Ik vertel Chema en Manuel over mijn werk met jonge mensen in mijn land voor Achter de Regenboog. Een glimlach van herkenning. Een gevoel van bestemming. De kinderen in deze groep komen uit heel Spanje, en sommige uit het buitenland. De meesten kennen elkaar van een eerder kamp. Sommigen komen met, sommige zonder problemen of een geschiedenis. Maar allemaal, zelfs de zevenjarigen, hebben geen probleem te vertellen over hun gevoelens. Het verrast me hoe gemakkelijk ze thema's begrijpen als 'het innerlijk kind', waar gewoonlijk vooral volwassenen zich mee bezig houden. Ze delen rituelen, zeggen hun dagelijkse spreuken, en alles is gediscplineerd en goed georganiseerd. En ze zeggen waar het op staat, als dat nodig is. Zoals wanneer een van de jonge assistenten eerder wordt weggezonden; hij is nog niet op de juiste manier klaar voor zijn taak. 

Ik voel me diep dankbaar voor deze dagen vol plezier, leermomenten en liefde. Als afscheidsritueel zing ik voor de groep het Ave Maria. Marco (11): 'Simon, je raakte mijn hart.'

Ave. Aves. Vleugels. Veren. Destino. 


>>> Actief meedenken en helpen met het organiseren van een jongerenkamp in Nederland?Stuur me s.v.p. een mailtje als je op de hoogte wilt blijven wijmasimon@gmail.com


Arte de Amarte jongerenkampen (tijdelijk gestopt overigens maar site is nog online)