 |
| De man op deze foto komt niet in het verhaal voor |
De Camino Primitivo loopt door een klein dorpje in Asturias. Een man en een vrouw zijn bezig met de aardappeloogst op een groot veld naast hun huis. Ik vraag ze waar het volgende café is. "Niet hier! Geen mensen hier." En de man begint over zijn dorp te vertellen, zijn vrouw staat stil naast hem te luisteren. Weidse armgebaren bevestigen hoe leeg het landschap is. Niemand om de velden te bewerken. De mensen vertrekken naar de steden, vertelt hij. En spreekt met pijn in z'n ogen over zijn zes kinderen, die allemaal ver weg wonen in Madrid, Valencia.
Natuurlijk komen ze elke zomer over. Natuurlijk leven hij en zijn vrouw in een prachtige regio. In een fraai dorp met een monumentaal huis. En geeft hun tuin een uitbundige oogst. Maar niets kan de dagelijkse pijn wegnemen over de veranderingen die ze hebben moeten doorstaan. Het verlies je kleinkinderen niet dagelijks te zien opgroeien. Je ziet de berusting in hun gestalte, maar met waardigheid en kracht. Dan werken ze weer door, er is genoeg gezegd, het leven gaat door.
Ik loop verder, en blijf me nog lang afvragen waarom de man aardappels aan het rooien was in zijn beste pak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten