Ze loopt een eind voor me uit met beide koeien aan een touw het dorp uit. Dan is het pad opeens leeg voor me. Even later kom ik voorbij het grasland, en staat ze al in eeuwige herderspose, geleund op haar stok. De koeien grazen.
Pensioen is hier een rekbaar begrip. De mensen werken door, al was het maar om de inkomsten wat aan te vullen.
Vitaal oud worden met je moestuin, je bron, je vee; in het stille groene land waar je van houdt.
Galiza, te quero staat er op een zelfgemaakt beeld midden in het dorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten