Een non zong een prachtig lied, haar stem deed me huiveren. Maar het was de enige emotie. De kathedraal zelf voelde leeg. De priester mompelde in het Spaans - geen contact. Toen de priesters wegliepen na de dienst zochten ze geen oogcontact met de mensen, geen vriendelijke glimlach, niets.
Ik ben niet katholiek, niet religieus, toch verwachtte ik meer van dit bezoek. De volgende dag probeerde ik het opnieuw. Nog meer mensen... Ik miste de gereserveerde plaatsen voor peregrinos, het zou een mooi gebaar zijn van deze kerk. Het was weer een dienst waar de priesters leken te spreken met....boven...maar niet met mij. Ik droomde weg en mijmerde over de vele plekken op de Camino waar ik zeker contact voelde in de kerk, met de mensen daar, de beelden. Stille plekken vol sfeer.
Maar toen begonnen ze het imposante wierookvat, de botafumeiro te slingeren. En dit voelde eindelijk beter, de hele kathedraal leek opgelucht. En ik voelde me gereed voor Finisterre, het ware einde van de Camino.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten