'Wijs is hij die het leven eentonig maakt, want dan heeft elk klein voorval het voorrecht een wonder te zijn.' (Pessoa, Boek der Rusteloosheid). Vind jij wandelen eentonig?

vrijdag 14 september 2012

Elke dag

We lopen door het dorpje Moratinos. Soms praat ik met mijn medewandelaars over zoiets fascinerends als de sfeer van een dorp - waarom voelt het in het ene dorp goed en in het andere niet? Dit dorp is prettig.

Voor het laatste huis van het dorp zit een man op een bankje. Hij zit voorovergebogen. Kijkt naar elke pelgrim en groet ze allemaal. We lopen hem voorbij, ik kan niet goed zien wat hij aan het doen is.

Maar er is iets dat me na twintig meter om doet keren. Ik praat met hem, hij praat met mij, we verstaan elkaar niet en wel. Hij maakt kleine knoopjes in een dun touw, steeds op een heel regelmatige afstand. En ontwart ze weer. En ik realiseer me dat hij hier de hele dag zit en niets doet dan steeds knoopjes maken. Geeft hij rust aan een donkere geest?
In mijn land zou hij niet op straat zitten, maar we zouden een of andere officiële touw-knoopbaan voor hem vinden - dat is eigenlijk ook mijn laatste werk, waarmee ik net gestopt ben - en in dit kleine dorp, in dit moment van elkaar begrijpen, vang ik een glimp op van mijn eigen toekomst. We schudden elkaar de hand. Loop verder, naar je bestemming.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten