 |
| Praza de Cervantes Als een stad één keer de status heeft bereikt van take-away koffie en hamburgerformules, gaat daarmee ook iets van wat Spanje is en was verloren. Het straatleven is hier geweldig. Overal stemmen, ontmoetingen, begroetingen. Vrienden en families ontmoeten elkaar in de cafe's en op straat.
Once zie je werkelijk overal. Het is de enorme loterijorganisatie, gebaseerd op wat blinden verkopen in kiosken en op straathoeken. Spanjaarden zijn gek op gokken - loterijen, roken, flirten...
|
Het plein is een spel van zon en schaduw. Oude steen is overal de basis, in alle gradaties van grijs. De 300 jaar oude fontein wordt niet meer opgemerkt. Dit plein heeft zijn eigen kerk- natuurlijk. De deur staat open.
De gang van iedereen is zo verschillend. De student haast zich, pratend in zijn telefoon. Laat, zoals in de hele wereld. Oude mannen wandelen kalm naar hun dagelijkse winkelbezoekjes. Muzikanten spelen- dit is Santiago. Een toeristenbestemming. Deutsch, Italiano.
Een wat oudere zakenman. Hij is al wat aan het vertragen. Maar zeker in zijn pas. Hoeft zich niet meer te bewijzen, maar houdt nog steeds van de opwinding. Een vlug sigaartje.
Andere mensen vragen je naar een sigaret. Bedelaars of daklozen. Helemaal in hun eigen wereldje. Toch blikken ze constant rond op zoek naar een kansje. Een moeder ontmoet haar vriendin. Eén oog op de kinderen. Maar die volgen wel.
En dan komt dat hele mooie meisje voorbij. Ze weet van de blikken. Dit is één wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten