Een sobere weg: Camino Frances/ Impressies onderweg: Ligonde

maandag 8 oktober 2012

Camino Frances/ Impressies onderweg: Ligonde

Galicische dorpen zijn veedorpen. Vrijwel ieder huis heeft een stal. 's Middags om vijf uur lopen de koeien door de straat. Ze weten waar ze heen moeten.

En voor die koeien die hun koppige eigen weg willen gaan liggen overal touwen klaar om de weg te versperren.

Als je goed rondspeurt zie je de oudere vrouwen. Ze zitten op een stoel of bankje in de schaduw. Ze hoeven niet te zitten waar je alles overzien kunt; de dorpsgeluiden vertellen ook wat er gebeurt. Altijd dezelfde honden die aanslaan; je kent het geluid van iedere tractor. Hanen kraaien, vee loeit - de buren zijn altijd laat met melken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

Stel je een land voor met zoveel erfgoed dat zelfs sommige kerken in puin liggen. España. Sinds ik de Camino Frances heb gelopen, en in volgende jaren andere Camino's, is het lopen hier deel van mijn leven geworden. De Frances intrigeert me en is heel anders dan de andere pelgrimswegen. Zij voert meer dan tien eeuwen energie en geschiedenis mee.

Vanuit St. Jean is het ver, heel ver, maar dat maakt het ook zo bijzonder. Het tijdloze van deze looptocht. Je komt als vanzelf in een ritme, een dagelijks patroon dat je vele beslommeringen doet vergeten. Je krijgt er soms andere 'zorgen' voor terug, maar dat hoort erbij. De buitenkant van de Camino is prachtig en kleurrijk: de uitzichten, het landschap, de rituelen, het lopen en de mensen. Over de binnenkant heb ik soms andere gedachten. Het sobere karakter dat een weg als de Camino volgens mij zou moeten hebben staat om verschillende redenen onder druk.

Hoe vaak overkwam het me niet, als ik op een deel van de Camino liep waarvan ik zeker kon zijn dat het oud was, dat ik me indacht dat het geluid van mijn stok op het plaveisel hier al eeuwen klonk. Dat mensen deze weg al duizend jaar geleden liepen. En zelfs nog verder terug in de tijd, flarden geschiedenis over Kelten die naar Finisterre reisden. Is dat niet een erfenis, is dat niet iets dat sporen nalaat, in je gevoel, in energie... Natuurlijk kun je stellen dat de Camino gewoon een ander mooi wandelpad is. Maar zo voelt het voor mij niet. Er hangt iets in de lucht, er gebeurt iets als je loopt. Ik denk aan de talloze handen van vriendelijke dorpelingen die me de juiste weg wezen. Of de keren in een eenzaam bos, waar je staat te twijfelen op een kruispunt over de juiste weg, en dan is daar net weer die andere pelgrim die het wel weet. Die vroege morgen, net nog donker. Een klein dorpje. Een man loopt me voorbij en doorbreekt de stilte met een sonore bas: "Buen camino, hombre." Momenten die je vleugels geven.
Ongemakkelijk lopend met pijnlijke voeten, je zorgen makend of je verder kunt. Dan is daar opeens dat pas geopende café, voor blije momenten. Het stond niet op de kaart.

Wat ik zou doen

Maar hoe houd je het ongemakkelijk, schoon, sober? Feitelijk werd de Camino een beetje te makkelijk in de fraaie herfst van 2012. Heel mooi weer, fijne terrassen, goede stemmingen. Het werd wel erg gezellig: 'Hi, how are you, where are you from today?' Vergeten de harde mesetawinden, de brandende zon van voor Logroňo. Ik had het geluk mijn werkelijke Camino vooral na Santiago te hebben (al heb je daar al die honderden kilometers eraan voorafgaand ook wel weer voor nodig). Op weg naar Finisterre greep de oceaan in en doorweekte me twee dagen lang. Ik heb ervan genoten.. Zeker, ik kreeg een hielblessure, moest op één sandaal lopen... Maar het voelde allemaal goed. Echt goed afzien, dat is wat we nodig hebben... Andere pelgrims voelden hetzelfde. Een man liep me voorbij in de stromende regen, in een t-shirtje, en bood me zijn regencape aan..
Ik liep in september, op zoek naar wat eenzaamheid op de weg. Vergeet het. Al gun ik dan ieder een plekje op de weg; de massaliteit heeft me werkelijk verrast.

Alleen als je na drieën bleef lopen (de mensen al binnen, bang dat ze geen bed meer zouden hebben) kon je nog echt lekker op jezelf lopen. En inderdaad na Santiago. Maar hoe houd je je pelgrimsgevoel als je, zeg maar in een rij loopt? Als je nooit, zoals wel op de Via de la Plata, urenlang alleen loopt? Als je eindeloos in de rij staat voor je credential? Als je geen zitplaats hebt in de kathedraal? Als je het Jacobsbeeld niet meer mag aanraken omdat er een hek omheen zit? Aj aj Camino Frances.... wordt het niet een beetje een loopsnelweg... voorspelbaar en te veilig. Met nette, brede paden, de oude route rechtgetrokken en verdwenen onder nieuwe steen.
Veel, veel is er verdwenen van de oorspronkelijke route. Waarom moet het korter, en eindeloos langs grote wegen lopen?

Soms, ja, verlang ik wel eens naar de tijden van weleer.

Over dit blog

Ik houd onderweg geen blog bij, maar schrijf thuis. Dat geeft een soort energielek, dan ben je in je hoofd met dat schrijven bezig. Het is net als met constant fotograferen - je vergeet gemakkelijk de beleving van het moment. Ik maak aantekeningen en foto's, met het blog in mijn achterhoofd. In de brede kolom links impressies van Spanje en van mijn wandelingen (gebruik de Labels als je op route of onderwerp wilt sorteren). In deze smalle rechterkolom gedachten en commentaar over de Camino zelf. De datum boven artikelen kan enigszins willekeurig zijn vanwege de volgorde die ik aan wil houden. Maar de reisimpressies zijn op datum gezet van mijn wandelingen, met de meest recente bovenaan.

Groningen, Simon Wijma

Online sinds 5 nov. 2012, Nederlandstalige versie sinds 5 november 2013